Fjør i tida

Alt var betre
fjør
då gras var gras
som var grønare
på den andre sida
var nok ikkje alt betre
fjør

Søndagssyslar styrt av Sund fornuft

Søndagsmorgonen byr på sol
Solstad gir liv til Elias Rukla – side for side
Syrleg sitronmarmelade på rista brød

Søndag føremiddag
spasertur med solbriller – skritt for skritt,
smørblomsten skin om kapp med smilande fotgjengarar

Søndagstur med vitebegjærleg son
slukkar tørsten – spørsmål for spørsmål
svara frå mamma sett spor og syner veg

Søndagsmiddag
samtale over god mat – setning for setning
sitronskiver på ørreten og Sancerre i glaset

Søndagskvelden snik seg innpå
solnedgang teiknar lange skuggar – sekund for sekund
somnen kjem snikande og sett punktum for søndagssyslane

Påsketur

«Ingenting er som påsketur» syng Øystein Sunde.

Det er mykje sant i det!
Påska ligg liksom midt mellom vinter og vår – slik at vi kan velje å leggje påsketuren til den årstida vi liker best.
Eg gjer som Bjørnstjerne Bjørnson:

Jeg velger meg april

I den det gamle faller,
i den det ny får feste;
det volder litt rabalder,
-dog fred er ei det beste,
men at man noe vil.
Jeg velger meg april,
fordi den stormer, feier,
fordi den smiler, smelter,
fordi den evner eier,
fordi den krefter velter,
-i den blir somren til!

Nyt våren, folkens!

Vintersolkverv

Vintersolkverv. Det er vinter, sola var innom ein svipptur – og det er mykje som kvervlar rundt. Ofte kvervlar det til dømes store snøfiller i lufta på denne tida av året. Andre gongar er det hybelkaninar som kvervlar i takt med vaskefilla til alle som vaskar opp og ned og att og fram og rundt i desse dagar. Akkurat no er det stort sett ord som kvervlar rundt og gjer forsøk på å bli til Sund fornuft. Det let seg visst ikkje gjere,

…for nå kommer du og jeg og dompapen, heisan og hopsan og trallala

Alf Prøysen

– og vi vil gjerne tralle ei

Vise ved vintersolkverv

No sløkkes en dag som så vidt rakk å gråne
og vise fram landet ei skjømmingsblå stund,
og gjømt attom fjellan i aust står en måne
som snart skal strø sølv over fjorda og sund,
i sør ligg ei strime av lys over tindan
der dagen blør ut før han slokne førr godt,
og vi står igjen med oss sjøl og med minnan
i mørketidslyset der allting blir blått

Så kom og vær nær meg – vær sol i desember
når midtvinters-tanka tar rom i mitt sinn,
førr året må følle sin kurs og kalender
og stian blir tungtrødd når lyset førsvinn.
Men hold meg i handa og lær meg å vente
på solkvervingstimen då allting skal snu,
i mørketidslyset e varme å hente
førr den som har mot tel å trosse og tru

Ja, streif mine strenga og løys i meg tonen
tel landet som kvile ved midtvinterstid,
la mørketids-tankan og haust-depresjonen
få vike førr strofe av blå poesi.
Vi leve med rest av en sommar i minne,
i lengting mot daga vi ikkje har fått,
men kjem du meg nær skal vi solvarmen finne
i mørketidslyset der allting blir blått.

Helge Stangnes

På ordklassereise

Ord…
Ta eit ord og grip tak i det.
Ordtak?

Til Jørgen, Tora og alle vakre løvetannbarn der ute i livets blomstereng

Alf Prøysen la merke til det store i dei små tinga – i to like redde hender i skauen, i Jørgen som svarve hatter og i løvetannen i grøftekanten

Inspirasjon

Inspirasjon.
Ei spire – inni meg.

Du ska itte trø i graset.
Spede spira lyt få stå.
Mållaust liv har òg e mening
du lyt sjå og tenkje på.

Einar Skjæraasen

Merke

Midtpunkt

Jo – midtpunkt vil vi jo alle vere!

«Lær av regnet, min venn – det er alltid en dråpe igjen»